ból, lęk, nieśmiałość, depresja
kurkuma+pieprz
chemia w mózgu

Burza

Zbliżała się burza. Nasilił się ciężki, rozpierający bezruch. Tylko kiedy wystawiło się głowę na zewnątrz i z całej siły nabrało powietrza, w nosie kręcił się pierwszy zimny podmuch wiatru.
Na środku nieba zebrał się kłąb czerniejących chmur. Rozwijały się, obniżały i pętały widoczność. Wraz z nimi wirowało powietrze i coraz silniejszy wiatr uderzał do kuchni przez otwarte okno. Zamknęliśmy je, a ja, jak zahipnotyzowana patrzyłam, jak zmienia się widok na horyzoncie. Chmury były koloru węgla podszytego lotnym popiołem. Nigdy czegoś takiego nie widziałam. Kamil coś jadł i chyba nie oddziaływała na niego przeładowana energią atmosfera. Był spokojny.
Deszcz runął nagle. Nie usłyszeliśmy pojedynczych kropel, tylko wielki łomot o dach. Wbiegłam na ganek i uchyliłam drzwi, żeby popatrzeć. Kamil stał za mną. Nie grzmiało i nie było światła, tylko wycie wiatru i ciemność na horyzoncie. Patrzyliśmy, jak wyłaniają się z niej dziesiątki dłoni i sięgają ziemi. Jak zapada w środku dnia mrok, i jak cieniste dłonie łączą niebo z ziemią przesuwając linię horyzontu. Wymknęła mi się klamka i drzwi powoli otwierały się na całą szerokość, a ja bałam się, że kiedy wyjdę, te dłonie i ruchliwe palce przedostaną się do domu.
Przerażona, uważnie obserwując schody, wychyliłam się i zamknęłam drzwi. Pobiegłam wyłączyć wszystkie telefony. Bałam się, że ściągną na nas pioruny. Że uderzą prosto w moje ręce.

Potem siedzieliśmy i spokojnie zerkaliśmy przez okno. Niebo przypominało tort z wieloma warstwami. Z boku widać już było czerwoną poświatę zachodzącego słońca i granatowe niebo. Ciemność się rozwidlała i rozpuszczała. Kamil nie chciał mi uwierzyć w te ciemne łapy, które obniżały niebo i właziły na ziemię. Mówił, że to sobie wymyśliłam. Ale ja wiem.

taniec

Płonie płonie cały świat
aż lecą iskry

płonie płonie małą ćma
aż iskrzą skrzydła

kopci się lampa,
kiedy kończy się nafta,

słyszysz jak się skrzy
tańczą iskry

kiedy tańczą w ciemności, wiruje cały mój świat